Wie doet ons dat na?: Dr. Scheveneels blogt (26/12/2012)

In het jaaroverzicht van EU-president Herman Van Rompuy in dS Weekblad
“mensen van 2012” zegt hij: “Premier zijn van België, dat is pas frustrerend.”. Herman Van Rompuy begon deze lente aan zijn tweede ambtstermijn als Europese president. Officieel is zijn titel “Voorzitter van de Europese Raad voor Staats- en Regeringsleiders”.  In de aanhef reflecteert hij: “Het continent kreunt, maar de kapitein is wel wat gewend. Als wij onze koelbloedigheid verliezen, gebeuren er drama’s. Voor 500 miljoen Europeanen.”

Spontaan dwaalden mijn gedachten af
naar Marc Moens, huidig voorzitter van de Belgische vereniging van artsensyndicaten, de BVAS, die sinds 1964 onafgebroken het meerderheidssyndicaat is voor alle artsen.  Dr. Marc Moens is op dit moment kapitein van de 42.000 Belgische beroepsactieve artsen. Als hij zijn koelbloedigheid verliest dan gebeuren er drama’s. Voor 11 miljoen Belgen.

De frontale aanvallen van Minister Laurette Onkelinx (PS) naar de Belgische artsen zijn ongezien. Bijna vijftig jaar akkoorden geneesheren-ziekenfondsen worden onder haar legislatuur naar de eeuwige jachtvelden gezonden,
onder de PS-hymne “Alle Belgen zijn arm en het is onze politieke kernactiviteit om deze boodschap wereldwijd te verspreiden.”.  Zij is ervan overtuigd dat: “de Belgische staatsburgers niet langer 25 euro bij hun huisarts of 35 euro bij hun geneesheer-specialist kunnen pre-financieren om een professioneel medisch advies te krijgen over hun persoonlijke gezondheidsstatus” .  Onkelinx is niet aan haar proefstuk toe. Om financiële redenen katapulteerde ze met haar lenteoffensief in 1995 als minister van onderwijs de Franse Gemeenschap decennia terug in de tijd. De kwaliteit van het Franstalige onderwijs likt nog altijd haar wonden.

Wat vooral mateloos irriteert in haar gezondheidsaanpak, is niet alleen de intellectuele en socio-economische incorrectheid,
maar vooral dat Onkelinx naar alle Europese burgers, staats- en regeringsleiders, de perceptie creëert dat België een Europees land in nood is.

Artsen hebben alle begrip voor de moeilijke financiële situaties bij sommige Belgische burgers en families. De overgrote meerderheid van de artsen is van nature uit en door haar beroepskeuze sociaal ingesteld. In het bijzonder de huisartsen kunnen sociale situaties adequaat inschatten. Artsen weigeren nooit medische zorgen aan de sociaal zwakkere. Zij staan mee vooraan op de barricade om sociale incorrectheid te counteren. Medische zorg is een recht van alle Belgische, Europese en wereldburgers.

Mevrouw de Minister, uw partij heeft heel lang kunnen ge-(en mis-)bruik maken van de beroepsernst en de gedrevenheid van alle Belgische artsen om hoogkwalitatieve zorg aan te bieden aan de Belgische bevolking
voor een sociaal (lees: financieel ondergewaardeerd) honorarium. De artsen bleven verder zorg verlenen met overtuiging, passie en medisch professionalisme. Maar hun geduld is nu echt wel op. Anno 2013 gaat dit u niet langer blijven lukken.

Respect voor onze beroepsgroep is in dit verhaal essentieel! Met echte evidence based medicine zullen wij, artsen, moeten leren leven. Echte EBM dan, geen populistische gratuiteit, zoals vijf jaar gratis anticonceptiepillen voor meisjes/vrouwen jonger dan twintig. Na vijf jaar proefdraaien is bewezen dat die gratis politiek de abortuscijfers niet naar beneden haalt, integendeel. Ondanks twee negatieve studies kreeg dit PS initiatief van Rudy Demotte, Onkelinx’ voorganger, toch opnieuw € 9,33 miljoen RIZIV-subsidie. Onze demente,
reuma- en pijnpatiënten krijgen ondertussen hun medicijnen niet meer terugbetaald door toedoen van de politieke mutualiteiten die uit ministers’ hand mogen eten. Dergelijke of andere economy based medicine zullen BVAS artsen – nog altijd ruim twee derden van de Belgische artsenpopulatie -  nooit aanvaarden.

Midden oktober 2012 kreeg de EU de Nobelprijs voor de Vrede. De Europese delegatie was massaal aanwezig bij de uitreiking van deze geprivilegieerde prijs in Oslo. Mocht ooit een Belgische arts nog eens de Nobelprijs voor geneeskunde winnen, dan hoeft
geen enkele van de vele politieke delegaties van ons Belgisch koninkrijk  zich - wat mij betreft - naar Zweden te verplaatsen. Ze gunnen elkaar het licht niet in de ogen, zijn te verdeeld, te zwak, te weinig inspirerend en vooral te misprijzend voor het kunnen van haar artsen . Ministers en beleidsmakers hebben vooral kortzichtige programma’s  en politieke ambities die niet verder reiken dan de lopende legislatuur. Dit in schril contrast met  artsen, die het leven volgen van de samensmelting van ei- en spermacel tot een embryo, kind, adolescent en volwassen individu en die dat professioneel en humaan begeleiden tot het einde van het leven, wars van enige religieuze en politieke overtuiging.

Wie doet ons dat na?

Dirk Scheveneels
Huisarts - Bvas