De belemmeringen inzake het voorschrijven bedreigen de gezondheid van de patiënten - Persmededeling 12.07.07

PERSMEDEDELING

GENEESKUNDE: de belemmeringen
inzake het voorschrijven
bedreigen de gezondheid van de patiënten

           Enerzijds stellen talrijke waarnemers vast dat de grote pathologieën zoals verhoogde bloeddruk en diabetes niet naar behoren worden verzorgd.  Een Europese studie opgesteld door de econoom Schöffoski van het Health Economic Research Center in 2002, heeft aangetoond dat de Europese bevolking in zijn geheel onvoldoende kan gebruik maken van de meest doeltreffende behandelingen.

           Anderzijds worden de artsen beschuldigd van overmatig voorschrijfgedrag onder invloed van van een duivelse farmaceutische industrie die daar belang bij heeft.  De voorschrijfgemiddelden worden tot norm verheven en overschrijdingen van deze gemiddelden worden, zonder bijkomende analyse, als niet gerechtvaardigd beschouwd.

           Deze tegenstrijdige berichten zijn onredelijk, niet wetenschappelijke onderbouwd, hoewel zij zich op de wetenschap beroepen, en vals.

           Sinds altijd  spannen de artsen zich in om in het belang van de patiënten voor te schrijven.  Vanzelfsprekend past het voorschrift zich aan de evolutie van de kennis aan en wordt er gebruik gemaakt van innoverende geneesmiddelen die het, meestal, mogelijk maken de ziekte beter te behandelen, of ziektebeelden, waar de artsen tot op heden nauwelijks een oplossing voor hadden, beter te behandelen.   België is, helaas, vaak het land waar deze innoverende geneesmiddelen het laatst ter beschikking van de patiënten worden gesteld.  Vaak worden zij zelfs niet ter beschikking gesteld van alle patiënten die er baat zouden kunnen bij hebben. Het opstellen van beperkende vergoedingscriteria ontzegt immers een deel van de patiënten de toegang tot deze nieuwe behandelingen.  Deze criteria, die hypocriet aanbevelingen van goede praktijk worden genoemd, zijn in feite economische criteria die een rantsoenering invoeren zonder het die naam te willen geven.  De artsen worden verzocht deze criteria op het terrein toe te passen en op die manier de uitvoerders van die rantsoenering te worden.

Nochtans hadden de artsen een zekere verantwoordelijkheid in de uitgavenbeheersing aanvaard door rekening te houden met de kosten van het voorschrijven.
De accreditering, iets meer dan 13 jaar geleden ingevoerd, heeft de artsen immers gesensibiliseerd niet alleen voor de economische problemen maar ook voor de zoektocht naar kwaliteit en efficiëntie, met andere woorden naar het beste resultaat tegen de beste prijs.

           Het is echter duidelijk dat de bezorgdheid voor de gemeenschapgelden geen prioriteit mag hebben op de ethische plichten van de arts.  Deze ethische plichten worden afgestemd op het belang van de zieke en hebben voorrang op elk collectief of financieel belang.

           Ondanks het bewezen grote plichtsbesef bij het medisch corps, hebben de beheerders van het systeem een quotum van goedkope geneesmiddelen opgelegd, zonder rekening te houden met de eventuele risico’s die dit zou inhouden. Ze hebben een repressief orgaan, de Dienst geneeskundige evaluatie en controle, de opdracht gegeven een schrikbewind te voeren onder de voorschrijvers.

           Dit heeft een daling van het voorschrift tot gevolg.  Zoals de directeur van deze repressieve dienst zelf zegt: “het werkt” … ten koste van de patiënten natuurlijk.

           Het derde wapen tegen het voorschrift is de inflatie aan intimiderende en tijdrovende maatregelen voor de voorschrijvers.

           Bovendien dient aangestipt dat België een land is met het meest productieve farmaceutische onderzoek ter wereld, waar de farmaceutische industrie van groot belang is voor de tewerkstelling, waar de handelsbalans in ruime mate positief is, m.a.w. waar de geneesmiddelen de Staat niets kosten maar integendeel opbrengen.

           Het geneesmiddelenbudget is onder controle want het ligt vast binnen een gesloten enveloppe.

           De generieke merkgeneesmiddelen worden terugbetaald op basis van een referentieprijs welke die is van het generiek geneesmiddel. Geen enkele van de door de regering getroffen maatregelen is gerechtvaardigd, niet vanuit medisch standpunt en evenmin om economische redenen.

           Men dient de arts zijn vrijheid inzake het voorschrijven terug te geven omdat dit een recht is van de patiënten.

           De geneesmiddelenuitgaven worden reeds in ruime mate beheerst.  Alle aanvullende maatregelen zouden onvermijdelijk doen denken aan de dwaasheid die zou opduiken indien plots de Braziliaanse regering al het mogelijke zou doen om de koers van de koffieprijs te doen dalen.


Dr. Roland LEMYE
Voorzitter ABSyM-BVAS
12/07/07